«Nu kvíl deg, fót» av Ólav Nýgarð:

Nu kvíl deg, fót; nu hev' dú vunnið fram;
hér søv mitt fjell í varmi sumarlindar.
Dað kennaspaka hjartað skiftir ham
í andardragi ífrá fjell og tindar;
dað finn 'ki fleira berg og bægigrindar.
og kensla ráðir svo rein og undirsam.

Dei samu dyskjagrái skuggarnir klengir
seg trábeitt niðr í djúpar gygrasengir,
og kvíta snórir heng í sveiv og slyng
um runda akslir; bárur blikraglansar
sum bringusylv nær unga brúrir dansar
og fysnubivinn gegnum bringa syng.

Hér kann dú kvíla deg á mosafeld.
Hinn sæli dag dú steig á dessir steinar
dá gekk dað dansalett um skarð og leinar,
sum vind og vengir yvir urð og deld,
um hol og haug, um skarv og skriðalaup, ...
með sól og sylv ór høgir salar draup ...
... Ho rauðnaði í sí yngð, ho bauð meg blómar;
og daginn rann sum straum, og hjartað saup
dann sǿti huningdám av lívsins sumar.

Dað kom einn kveld dá sælar ándir seig
með linnan sǫng til jǫrðs; dei ság vár fagnað,
og sǫnginn traut í tregaróp; dei steig
með storm til himils, bað um mannalagnað.

Dú jǫrð sum kennir detta hjartað banka
ímót dí bringa - hennar vesli fót
hev' festi einn stað á ditt trausta grjót;
áð trú um denna stund einn bivratanki
svív hít og leitar fram att denna kveld
og sít ei lívartíð søkkt i orðlaus agi ...

Dað rís fyr augu upp eit himitjeld
dar glímur skelv sum sól i bylgjudragið
og brár og brest með kvart dað augnaslagið.
Síg undan, bivradogg, sum sýnið blindar!
Lat augu kvíla út á dessi tindar
og lauga seg í løk og lónir blá!

... Dann sami heiti hug som ikki spaknar,
dað er dann sama øra elskhugstrá;
og ársins dumbuvev frá sýni raknar;
d'er allt svo skírt, men langt, so langt ifrá.
Dað ligg ein lengslubiv í bekkjasǫnginn,
og vindinn súsar gegnum lyng og strá
sin ævatóne, á svo líkt hinn gǫnginn
dá sæla byggdi reiðr av heitan trá.

Dann gamli haug i hyggjasæti kvílar
og blundar herða slút í sólar ro;
men vaknar tjørnir kastar strálekilar
til kennings með meg, skalkaglyrir, smílar
og spyr um eg hev' sama ærind nu -.

Dú bjarta dóttir át dað gamla fjell,
du blunkar møyarmildt mot harði strendir -
eit minni upp or dini djúpnir vell,
du gjǿlti, strauk meg með so mjúki hendir;
eg la' meg barnaleikinn í ditt fang;
dá bar dú dínar lippur upp til mínar,
svo hennar munn dann rauði rósafini
tok tankarnir, svo dei upp som lerkur sprang;
eg skauv ditt svala hold til síðu, lendi.
og sprang dað fjórðunglanga fjell til endi.

Á síðsta leiti stíg dan minnisveim.
Sjá høgi harði fjell er undan skotni
og stúp og gavlaberg er samangotni
til lívðarkvarmar um dann alvaheim.
Ein bekk spring nið og skek sinn kvíti bring
og legg seg blankøygð mitt í grønan vang;
han lystir kvíla dar ei ævi lang,
og freistar um d'er ráð áð gá í ring.

Og vindinn svív í tjúvaham og stel
seg fangi fullt av rari ljóð og lundar:
han fangar sullansong frá bekk som stundar,
han sveipir í sí kufta vârt og væl
dað linni hamrahull og alvaspel.

Dað stend í sami stað dað vesla sel
sum dað var løyst ór strakir tíðartaumar;
og ho hev' andað inn eit vík av sjæl
í vegg og við: høyr, tungført minni tel
og trøyir seg með skimt av hennar draumar.

Kvor alt hev' kvarað seg í síni minni
som svævði svalur inni logni reir:
ei einsemds ánd hev' hér sí draumevinna
með farni ting, og kviskrar svevnorð linni
at hér kann aldri henda nǫkuð meir ...

Men bakum alt sum augu sér og sansar
ligg lívið heitt ímót sinn himilport,
og allar hendir flettar ærukransar
át hann sum hev' dað allt til undir gjǫrt.

«Norðmanninn» av Ívar Ásinn:

Millum bakkar og berg útmeð havið
hevir norðmanninn fengið sinn heim,
dar hann sjǫlv hevir tuftirnar gravið
og sett sjǫlv síni hús upp á deim.

Hann ság út á dei steinuttar strendr
dar var inginn sum dar havði byggt.
«Lat oss ryðja og byggja oss grendir
og svo eiga mið ruðninginn tryggt.»

Hann ság út á dað bárútta havið
dar var ruskutt áð leggja út á;
men dar leikaði fisk nið í kavið
og dann leikinn dann vildi hann sjá.

Fram á vetrinn stundum hann tenkti:
Gev eg var í eitt varmara land!
Men nær vársól í bakkarnir blenkti,
fekk hann hug til sí heimliga strand.

Og nær líðirnar grønka sum hagar,
nær dað lavir av blómar á strá,
og nær nætr er(u) ljósa sum dagar,
kann hann inginn stað vænari sjá.

«Málstríð á 1400-talið» av Arni Torp:

No Eirik, kvað hava dið gjǫrt í dag, dú og Gunnar? Hava dið gjǫrt mykið galið? Dí at um dið hava dað, svo fær dú gyrðing (gjúrðing) veit dú.

Nei, nei, papi, mið hava inki gjǫrt nǫkuð galið, mið. Mið váru berra uppi í ásum henni, og dar ságu mið einn mann sum havði drepið einn elg sum hann stóð og fláddi.

Kvað segir dú, dreng(r), stóð hann og fláddi elgen? Nei, dað gjǫrði hann sanniliga inki, hann fló elginn! Og lát dú meg inki oftara høyra svovorðið barnamál frá dér! - Men - Kvar var dað dið ságu denna manninn, segir dú?

Jau, papi, hann stóð undir takið á sætrabúðinni vári.

Undir takið, kvað er no detta, kann du inki áð tala reint? No skal eg taka eitt tak - detta er eitt tak, so mykið du veit dað! Men dað sum er á sætrabúðinni vári, dað er þak - og no skal dú segja þak!!

þþþak!!